Gordon's Monthly picks: Januari 2024
Dag mede film fanaten,
Al jaren heb ik een passie voor het medium film. Voor mij is film kijken vaak meer dan 'eventjes ontspannen', al is ontspanning iets wat ik er zeker aan kan koppelen.
Ik kan oprecht zeggen dat ik echt 'houd' van films. Naast ze enkel bekijken kan ik ze ook echt zogezegd beleven. Films kunnen mij raken op allerlei manieren. Degene waarover ik het dagen, weken en soms zelfs maanden of jaren later nog over kan hebben, zijn degene die mij ECHT weten te raken.
Om een beetje van mijn passie met jullie te delen start ik vanaf deze maand (januari 2024) met artikelen die de titels belichten die mij de afgelopen maand zijn opgevallen. Dat kan zowel in positieve als negatieve zin (dus soms geef ik een soort kijkwaarschuwing, haha!).
Waar je overigens het woord film leest, kun je denkbeeldig ook het woord serie eraan toevoegen. Want evenals van film, kan ik ook enorm genieten van een serie. In mijn maandelijks artikelen geef ik eerst een korte samenvatting van de plus en minpunten om daarna per titel dieper op de materie in te duiken. Wil je dus even snel weten of ik een titel aanraad of niet? Dan hoef je niet verder te lezen dan het overzicht. Wil je meer weten over de titel, lees dan verder.
Groetjes,
Gordon
Deze maand:
- The Boy and the Heron, 2023, animatie, Japan
- Blue Bayou, 2021, drama, VS
- Ferrari, 2023, sport/thriller, VS/ GB/ IT/ CH
- After Life, 2019-2022, comedy/ drama, GB
Plus en minputen
The Boy and the Heron
+ Schitterende animatie van extreem hoge kwaliteit
+ Regisseur Miyazaki verwijst, zowel overduidelijk als heel subtiel, naar zijn eerder gemaakte werken voor Studio Ghibli
+ Een enerverende fantasiewereld
+ Verwijzingen naar een veelvoud aan thema's
- Soms is het verhaal wel erg symbolisch en is het moeilijk te vatten wat voor boodschap er overgebracht wordt
- De film verliest hier en daar wat 'eigenheid' doordat het bij momenten voelt als een mix van elementen van eerder Ghibli werk
Blue Bayou
+ Gepassioneerd acteerwerk met zowel sterke hoofdrollen als bijrollen
+ Aandacht voor een interessant thema; de door wetgeving (in de VS) tussen wal en schip vallende geadopteerde generatie uit de jaren 80
+ Een einde die er in hakt en nog een tijd na de aftiteling blijft hangen in je hoofd
- Het eerste uur is beduidend minder in balans dan het tweede, waardoor je er echt wel in moet komen
- Sommige personages voelen wat erg stereotype en daarmee niet geheel realistisch aan
Ferrari
+ Mooie kijk in zowel het privéleven van Enzo Ferrari alsmede een stukje geschiedenis van het iconische sportauto merk
+ Indrukwekkende racebeelden
+ Een sterke Adam Driver maar al helemaal een fenomenale Penelope Cruz
- Het blijft toch een beetje oppervlakkige film, de echte diepgang wordt niet gevonden
- Het tempo is soms wel erg traag
After Life
+ Geweldige mix tussen de serieuze dramatische noot en de heerlijke humor a la Gervais
+ Een bonte verzameling verhalen en boeiende personages
+ De zwaardere thema's worden respectvol gebracht en afgewisseld met de gulle lach
- De serie valt soms wat in de herhaling en recyclet zichzelf
- Niet geheel overtuigend zijn de wel erg veel vreemde types in één en dezelfde kleine gemeenschap
The Boy and the Heron (2023)
In The Boy and the Heron volgen we het verhaal van de 12-jarige Mahito. Ten tijden van de tweede wereldoorlog overkomt Mahito een groot verlies, als hij zijn moeder verliest tijdens een brand in een ziekenhuis. Op deze jonge leeftijd een ouder verliezen komt mij helaas maar al te bekend voor. De wijze waarop Mahito hiermee worstelt, wordt in deze film op prachtige wijze getoond. Mahito mag tijdens de film oprecht rouwen. Hij heeft zijn twijfels, is boos, voelt zich onrecht aangedaan... Allemaal oprechte gevoelens. Mahito staat echter overduidelijk symbool voor meer. Miayazaki vertelt via Mahito het verhaal van een generatie in Japan die een gevoel van nationale rouw, verlies en vernedering te boven moest zien te komen.
Naast het gevoel voor nationale geschiedenis heeft Miayazaki ook duidelijk oog voor zijn eigen historie. Je hoeft meestal niet ver te zoeken om de overduidelijke verwijzingen naar eerdere titels van de beste man in deze film te ontdekken. Soms gaat dat heel subtiel, van de kleding van hoofdpersonages, tot een stuk duidelijker. Bepaalde locaties, alsmede personages, in de mooi vormgegeven fantasiewereld lijken bijna letterlijk uit andere Ghibli titels te stappen.
Zoals we onderhand wel gewend zijn van de Japanse studio, zijn een aantal zaken weer dik in orde. De muziek is weer wonderschoon. De animatie van extreem hoge kwaliteit en het stemmenwerk zeer verzorgd. Als je bekend bent met het werk van de studio, dan zal The Boy and the Heron heel veel momenten van puur genot opleveren, waarbij de film je op fraaie en volledig ongedwongen wijze langs allerlei emoties stuurt.
Is er dan niks aan te merken op deze nieuwste van Miayazaki? Hoewel een prachtige film is deze film niet direct een van zijn allerbesten. Als ik persoonlijk een lijstje moet maken, komt deze hoog te staan, maar de top drie.... nee dat niet. Het komt slechts door kleine dingetjes. Maar die zijn wel belangrijk genoeg om de film te weerhouden te groeien richting een toppositie. De kleine dingetjes die daarvoor zorgen zijn bijvoorbeeld de soms vreemde sprongen die in het verhaal lijken te sluipen. Daarbij opgeteld zijn een aantal verwijzingen in de film moeilijk te volgen en missen ze een beetje een boodschap. Ook lang niet alle personages zijn even boeiend of een echte toevoeging voor het verhaal. Hier en daar mist de film ook een gevoel van een eigen gezicht, omdat de vergelijkingen met eerdere Ghibli titels wat te veel in aantal zijn.
Korte conclusie:
Met The Boy and the Heron levert Miayzaki bij zijn (voorlopig eenmalige?) terugkeer wederom een parel van een film. Hoewel de kleine minpuntjes is dit wederom een prachtige Ghibli film op het gebied van kwaliteit, verhaal en de betoverende factoren.
Blue Bayou (2021)
Met Blue Bayou (BB) regisseur Justin Chon een gezicht aan en vestigt de aandacht op de schrijnende verhalen van een generatie geadopteerden in de Verenigde Staten. Door wetgeving die alle menselijke maat verloren lijkt te zijn, valt deze generatie tussen wal en schip. Om van dit verhaal te genieten moet je wel even het geduld op brengen om in de film te groeien.
Maar leer je eenmaal de schoonheid inzien van deze mooie, integere drama film, dan is het erg genieten van BB.Vooral het slot van deze film is echt hartverscheurend mooi. Om dit soort verhalen goed over te brengen heb je interessante en geloofwaardige personages nodig. Dat lijkt in BB niet meteen vanaf de start. Door het rommelige begin en het gevoel dat het verhaal niet echt ergens naartoe gaat, mist BB een beetje scherpte in het eerste (grofweg) half uur. Daarna ontstaan er langzamerhand meer sympathie voor de hoofdpersonages en is het steeds makkelijker om mee te gaan in het geschetste verhaal.
Goed van Chon is dat hij nergens de emoties er te dik bovenop legt. Hij laat je als kijker vrij om al dan niet bepaalde acties van de personages te snappen of er begrip voor te hebben. Hoewel Chon duidelijk aandacht vraagt voor een situatie in de VS die niet zou mogen zijn zoals die is (en in de toekomst nog vaak dreigt te gaan voorkomen) felt hij geen eenzijdige oordelen. Dit maakt uiteindelijk alle personages in de film geloofwaardig en maakt dit toe een veelzijdige film.
Korte conclusie:
Justin Chon brengt met BB een mooie, integere drama film die de zere vinger op een plek legt wat betreft absurde wetgeving, binnen de grenzen van de VS. Mooi acteerwerk en steeds geloofwaardigere personages geven je de kans mee te groeien in de film. Het einde is hartverscheurend mooi en laat je nog even nadenken.
Ferrari (2023)
Naar deze nieuwste film van Michael Mann werd halsreikend naar uit gekeken. Aan het roer van de cast staat Adam Driver, die als de complexe figuur Enzo Ferrari, alles behalve teleurstelt. Maar de echte ster van deze film is toch wel de gepassioneerde Penelope Cruz, die een van haar beste rollen tot op heden aflevert.
Denk je aan Ferrari, dan schieten logischerwijs de dure sportauto's en de deelname van het merk in vele autosport klassen, je direct te binnen. Maar het merk is meer dan dat. Of eigenlijk... vooral de mensen achter het werk. Vanaf de eerste scenes tot de laatste weet Driver op overtuigende wijze in de huid te kruipen van Enzo Ferrari. Mooi is dat Mann de aandacht heeft voor diverse facetten in het verhaal. Hij brengt zijn kijk op het leven van titelpersonages Enzo, maar tevens behandelt Mann de roerige tijd die het gelijknamige automerk heeft doorgemaakt.
Driver moet echter de spotlights vooral delen met zijn tegenspeelster Penelope Cruz. Dat de beste dame een rol kan 'ownen' wisten we al voor deze film, maar in Ferrari levert ze zonder meer een van de beste prestaties uit haar carriere af. Ze weet de essentie van de sterke, maar eveneens verdrietige, Laura Ferrari zondermeer goed te vertolken.
Mann weet naast de personages ook de mooie en indrukwekkende beelden van de races goed over te brengen. Hoewel ook de dialogen soms ijzersterk zijn, zijn de race beelden af en toe fenomenaal mooi gemaakt. Waar het Ferrari een beetje aan ontbreekt dat is de durf. Enorm de diepte in gaat de film ergens nergens. Ook het tempo is soms wel erg traag. Het is daarmee een film geworden die in zijn opzet net wat te veel op safe speelt en daarom niet echt weet te raken.
Korte conclusie:
Michael Mann slaagt er met Ferrari niet in om echt een topper van een film af te leveren. Daarvoor blijft deze uiteenzetting van zowel het leven van Enzo Ferrari als van een roerige tijd voor het sportautomerk, net wat te oppervlakkig en te traag. Dat neemt echter niet weg dat zowel Driver, maar al helemaal Cruz, geweldige rollen vertonen. Ook de beelden zijn met regelmaat oogstrelend mooi.
After Life (2019-2022)
Van de humor waar Gervais zich van bedient, moet je houden. Recentelijk dook ik in wat werk van de beste man. Hij is grof, hard, soms enorm op het randje balancerend, maar wel hartverwarmend eerlijk. En dat druppelt in deze serie prachtig voort. Een zwaar thema als het verlies van een geliefde brengt Gervais met het nodige gevoel. Hij weet echter maar al te goed hoe hij de emotionelere kant van dit alles ook een luchtige insteek kan geven.
In After Life maken we naast hoofdpersonage Tony kennis met zijn collega's, vrienden en mensen uit zijn woonplaats. De door Gervais bij elkaar verzamelde cast is echt briljant. Iedereen lijkt enorm op zijn plek als het personage wat ze portretteren. Het leuke is ook dat je ze allemaal steeds een stukje beter leert kennen. Je gaat ze zowel waarderen als soms haten om hun eigenaardigheden. Het enige nadeel aan het 'allegaartje' van bijzondere types, is dat het er soms net wat te veel zijn. Het lijkt niet helemaal representatief dat vrijwel iedereen in een gemeenschap wel hele bijzondere levens en kenmerken lijkt te hebben. Een ander nadeel aan de reeks is tevens dat de verhalen zichzelf soms een beetje recyclen en daarmee enige herhaling dreigt binnen de drie seizoen dat After Life heeft gelopen.
Echter, de momenten waarop deze serie puur genieten is, zijn enorm talrijk. De reeks neemt je mee van lachbuien die je spierpijn in je buik opleveren tot momenten waarop de enorme brok in je keel voelbaar is en je ook niet raar hoeft op te kijken als er een traantje over je wang rolt. Het is dan ook een serie die voor een deel uit het leven lijkt gegrepen te zijn, vaak heel herkenbare situaties toont en vooral erin slaagt de emoties oprecht te laten over komen.
Korte conclusie:
After Life zal niet ieders type humor bevatten. Maar investeer je in deze serie dan zijn er vele momenten waarop het puur genieten is van de personages, oprechte emoties en de mooie, bijzondere en soms bizarre verhalen. Neem een klein stukje herhaling in grappen en grollen op de koop toe en After Life is een van de leukere series in het aanbod van Netflix van de afgelopen jaren.
Tot dan.
Reacties
Een reactie posten